خداوند از چراگاه ها و نباتات خبر می دهد كه ما آنها را از زمین بیرون  می آوریم و بعد  از مدتی در مسیر خشكی و فرسودگی قرار می دهیم . اساساٌ در طبیعت همه چیز ابتدا و انتها دارد. یعنی روز پیدایش به نام مبدأ و روز نمایش به نام وسط و روز كمال به نام منتها . هرچیز از ابتدا شروع شده از وسط عبور می كند و به آخر می رسد و نتیجه و محصول در آخر كار بوجود می آید . در این آیه شریفه گیاه ها و علف ها مورد بحث قرار گرفته اند كه در فصل بهار زمین سبز و خرم می شود، گیاه و علف می روید و زمین بوسیله آنها جلوه خاصی پیدا می كند و بعد از ظهور این جلوه رو به جمود و خشكی می رود . خداوند در این آیه می خواهد انسان را متوجه كند كه هر چیز به محصول و نتیجه خود باقی می ماند نه به ظهور و نمایش . یعنی شما انسان ها نیز مانند گیاه و درخت نمایش و پیدایشی دارید، مبادا فریفته این نمایش ها شوید زیرا كه آنها در راه فنا و نابودی قرار می گیرند، بلكه بیشتر توجه به نتیجه و محصول عمر خود داشته باشید كه موجـودیت و ارزش شما به همان نتائج و محصولات است. وقتی انسان ها به باغی می روند و درخت ها را ارزشیابی می كنند توجه به ثمرات و میوه های آن دارند. به میزان ثمره و محصول برای هر باغ و درختی ارزشی قائل می شوند، انسان نیز چنین است . بعضی انسان ها از نظر محصول و نمایش مانند درخت هائی هستند پر ثمر و با بركت، و بعضی مانند گیاه ها و علف ها، در عالم انسانی جلوه ای پیدا می كنند و بدون نتیجه و محصول از دار دنیا می روند. فایده وجـودی آنها در زندگی همین بوده كه طعمه و لقمه دیگران  قرار گرفته اند. (تفسیر سوره اعلی)