اسماء تكوینی معانی الفاظ هستند كه ما آن را بر زبان جاری می كنیم و یا می خواهیم و می دانیم . در این كتاب بزرگترین اسم تكوینی كه دلالت بر وجود خدا می كند اولیاء خدا یعنی امامان و پیغمبران هستند كه هركدام مظهر علم و قدرت خدا می باشند و با بیان و عمل خود وجود خدا و صفات او را به ا هـل عا لم معرفی می كنند. همانطوركه الفاظ، معانی را نشان می دهند آنها نیز وجود خدا را به اهل عالم معرفی می كنند . بزرگترین اسم خدا انسان های كامل هستند كه ما هنگام شروع به هر كاری لازم است از آنها كمك بخواهیم. یعنی از علم و هدایت آنها استفاده كنیم. در این سوره شریفه مأمور شده ایم كه آن اسماء بزرگ یعنی اولیاء خدا را از هر عیب و نقص و جهل و گناهی منزه بدانیم زیرا آنها اسم پروردگار اعلی هستند. « تسبیح » از كلمه « سبح » و « سباحت» به معنای شنا و شناوری می باشد. موجوداتی كه در فضا یا دریا حركـت می كنند « شناور» می نامند. خداوند درباره حركت ستارگان میفرماید: همه آنها در فضا شناورند. این كلمه وقتی از باب « تفعیل» استعمال می شود ، به معنای « شنا دادن » است كه می گوئیم : « سبح، یسبح، تسبیح» . در این جا كلمه تسبیح بیشتر در تنزیه و تقدیس ذات خدا استعمال می شود. باید دانست همان طور كه با بدن خود در فضا و آب شناوری داریم ، با فكر و دانش خود هم در فضای علم و حكمت شناور هستیم . لذا به انسان های متفكر می گویند كه در دریای فكر و دانـش شناورند. منظور از تسبیح در آیات قــرآن این است كه خدای خود را منـزه و بالاتر بدانید از این كه بتوانید با فكر خود در وجود او شناور شوید او مانند اشیاء و اشخاص دیگر برای شما قابل تصور و تفـكر نیست. شما آنچه را می توانید بفهمید اشیاء و اشخاصند. خداوند مانند اشیاء و اشخاص نیست كه در دریای فكر شما قابل تصرف باشد. همانطور كه خدا از مشابهت با این مخلوقات منزه می باشد، انسان های كامل و اولیاء خدا نیز از شباهت به سایر انسان ها در علـم و عمل و اخلاق منزه می باشند. آن چه از عیوب و ایرادات كه در سایر انسانها پیدا می شود در وجود آنها نیست از این رو می گویند آنها امام معصوم هستند . آنها اسم پروردگار اعلی هستند یعنی اسماء الله هستند كه در این آیه مأمور شده ایم آنها را از عیب و نقص و جهل و نادانی و ضعف و زبونی و سایر صفات نقص منزه و مبرا بدانیم و آنها را امام و پیشوای خود قرار دهیم . (تفسیر سوره اعلی)