خداوند تبارک و تعالی در این زندگی دنیا محبت انسان را مخصوصاً به عنوان نعمت بزرگ تعریف می ‏کند و زمینه‏ های تجارت را برای انسان طوری تنظیم می ‏کند که هر مبلغی که از انسان در مسیر تجارت صرف و خرج می ‏شود، بازده آن مبلغ از نظر کمیت و کیفیت بی نهایت برابر باشد. به همین مناسبت کسانی که سرمایه ‏های موجود خود را در مسیری که خداوند متعال معین کرده است بکار می‏ اندازند، بازده آن سرمایه را بدون حساب به آنها برمی‏ گرداند و در برابر آنها کسانی که سرمایه ‏های خدادادی خود را در بیراهه مصرف می ‏کنند آنچه در اختیار دارند از بین می ‏رود و محصولی بجز حسرت و ندامت و یا علاوه بر حسرت و ندامت، محکومیت و مسئولیت ندارند. انسان تمامی وجودش و آبرو و عزتش و علم و حکمتش و شغل و هنرش و بالاخره تمامی آنچه دارد سرمایه است.‏ خداوند ابتدا از بودجة رحمانیت خود این سرمایه ‏ها را مفت و مجانی و بدون شرط و قید در اختیار انسان می ‏گذارد، برنامه‏ هائی برای انسان تنظیم می‏ کند و به انسان هشدار می‏ دهد که اگر این سرمایه ‏ها که به تو دادم در مسیر اطاعت و بندگی خدا بکار اندازی، هر یک رقم از این سرمایه ‏ها بی ‏نهایت برابر بازده دارد که به خودت برمی ‏گردد و تا ابد موجبات سعادت و خوشبختی تو را فراهم می ‏کند و اگر این سرمایه‏ های موجود را بر خلاف دستور خدا در راه هوس خود و یا دیگران صرف و خرج نمودی علاوه بر این که سرمایه ‏هایت از دست می ‏رود مسئولیت و محکومیت هم برایت بوجود می‏ آید و شاید محکومیت تو بوسیله همین سرمایه ‏ها آنقدر زیاد باشد که تا ابد تو را به عذاب الهی مبتلا کند.‏ انسان‏ها خواهی نخواهی آنچه در اختیار دارند از دستشان‏ خارج می ‏شود و از کف‏شان می ‏رود، این سرمایه ‏ها را در راهی مصرف کنند و یا نکنند آنچه در اختیار آنهاست از جان و مال و عزت و شرف وآبرو و اعتبار وعلم و هنر، همه این ها خواهی نخواهی از بین می‏ رود زیرا این زندگی دنیا بر مدار فنا و نابودی گردش می‏ کند.‏ عوامل طبیعت را خداوند متعال طوری مجهز و منظم کرده است که آنچه را می ‏پروراند از بین می ‏برد، در این رابطه شاعر عرب می‏ گوید این زندگی دنیا آنچه را به انسان می ‏بخشد پس می‏گیرد، ای کاش از اول بخیل بود که چیزی را نمی ‏بخشید و ما را خلق نمی ‏کرد زیرا ما انسانها اگر خلق نشده بودیم و طعم حیات و زندگی را نچشیده بودیم قانع و آرام بودیم، اعتراضی نداشتیم ولیکن اکنون که ما را خلق کردند و طعم حیات و زندگی را به ما چشانیدند، این همه نعمت و لذت و سرمایه در اختیار ما گذاشتند و دو مرتبه از ما پس گرفتند.‏ پس کسانی که زندگی را به ما بخشیدند و دومرتبه از ما گرفتند به ما ستم کرده‏ اند، کاش از اول بخیل بودند و چیزی به ما نمی‏ بخشیدند.‏ خداوند متعال هم در قرآن اعلامیه فنا ونابودی تمامی آنچه در دنیا به انسان می‏ دهد را صادر کرده است. می‏فرماید: كُلُّ مَنْ عَلَیهَا فَانٍ ﴿٢٦﴾ وَیبْقَىٰ وَجْهُ رَ‌بِّكَ ذُو الْجَلَالِ وَالْإِكْرَ‌امِ  و جای دیگر می ‏فرماید: أَینَمَا تَكُونُوا یدْرِ‌ككُّمُ الْمَوْتُ  یعنی آنچه در این دنیا بوجود آمده فانی می ‏شود، شما انسانها هم هر جا باشید مرگ شما را می‏ گیرد، پس خواهی نخواهی آنچه داریم همراه خود ما از بین می رود. چقدر خوب است که این سرمایه‏ ها در راهی مصرف شود که محصول آن بسیار زیاد و عالی باشد. (مقاله اقتصاد اسلامی)