خداوند تعالی زندگی بهشتی را به صورت ارث، تحویل انسان می دهد. به آنها می گوید شما وارث ثروت پدر و مادر هستید و بیگانگان ممکن است بهره ای از ماترک پدر و مادر شما ببرند و شما مبلغی به آنها ببخشید ولیکن وارث پدر و مادر شما نیستند. کسی که وارث پدر و مادر است بدون منّت و بدون زحمت، میلیونها تومان ثروت را به ارث می برد و منّت کسی را نمی کشد زیرا فرزند آن پدر و مادر است اما دیگران ممکن است با قبول منّت، بهره ای از مال پدر و مادر شما داشته باشند ولیکن وارث به حساب نمی آیند. ارث پدر و مادر، مال فرزند است نه این که کسی به فرزندان ببخشد. ثروتی که مال خود شماست با پولی که به شما ببخشند خیلی فرق دارد. اگر مبلغی به شما بخشیدند زیر بار منّت کسی می روید که به شما بخشیده و همیشه در مقابل او سر افکنده هستید و در درجۀ بعد از او قرار گرفته اید و او بر شما حاکمیت پیدا می کند ولیکن ارث پدر و مادر مال خود شماست نه زیر بار منّت پدر و مادر هستید نه منّت دیگران. خداوند به بهشتیان می گوید:  الّذین یرثون الفردوس…  بهشتیان کسانی هستند که بهشت را به ارث می برند. یعنی بهشت محصول خدمات و عباداتی است که انجام داده اند. آن خدمات و عبادات هر کدام به صورت درخت بارور و پُر میوه ای می باشد که زندگی بهشتی آنها را تشکیل داده است. خدا با اینکه ارحم الراحمین و اکرم الاکرمین است به بندگان خود می گوید: فلهم اجر غیر ممنون.  این بهشت آخرتی مال خود شماست و محصول کار شماست. خدمات شما مانند بذری بوده که آن را کاشته اید و آبیاری نموده اید؛ امروز به ثمر رسیده و در اختیار شما قرار گرفته است. نه خدا بر شما منّت دارد که مالک بهشت شده اید زیرا خودتان کاشته اید و پرورش داده اید و نه خلق خدا بر شما منّت دارد که باغ و درختی به شما بخشیده باشد. نتیجۀ بحث این که این خدمات و عبادات که به دستور خدا در اختیار ما قرار گرفته از نوع کارگری و مزد کارگری نیست بلکه از نوع خدمات و ثروت های تولیدی مانند باغداری و درختکاری است. یعنی انسان عابد و خدمتگزار با عبادت و خدمت، برای خود بهشت می سازد. زندگی دنیا هم تقریباً به همین شکل است. انسان هایی که سرمایه گذاری می کنند باغ و درخت تولید می کنند، یا صنایع دیگر مانند ماشین آلات تولید می کنند ثروت زیادی به دست می آورند بدون این که منّت کسی را کشیده باشند و کسی آن ثروت را به آنها داده باشد. پس به طور کلّی انسان ها در مسیر اطاعت و بندگی خدا چه از نوع عبادات باشد مثل نماز و روزه و حج و جهاد و قرائت قرآن و دعا ها، و چه از نوع احسان و خدمت به مردم مانند صلۀ رحم و خمس و زکات به کسانی که مستحق آن هستند، تمامی این عبادات و بذل و بخشش ها سرمایه های تولید به حساب می آید و محصولش سه نعمت بزرگ است: یکی اینکه دنیا و آخرت را آباد کرده اند و دیگر این که محبوب بندگان خدا واقع شده اند و سوم این که رضایت خدا را به دست آورده اند. این سه نوع ثروت نا متناهی است. هر روز بهتر و بیشتر می شود؛ نه توقف می پذیرد مانند درخت و زراعتی که خشک شود، و نه تمام می شود. مانند درختی است که تا ابد زنده و پایدار است و هر روز ثمراتش بیشتر و بیشتر می شود. (کتاب قرآن شناسی)