ائمه اطهار ع توسط دشمنان خود مسموم شدند در حالی که می ‏دانستند که آن طاغوت‏ زمان، سمّ را در غذا یا انگور یا چیز دیگری ریخته است و به خود او می‏ دهد. آنجا که مأمون، حضرت علی ابن موسی الرضا را به مجلسی دعوت می کند، حضرت می‏ داند که تصمیم به قتل او گرفته است و با سمّی که در انگور ریخته او را مسموم خواهد کرد ولی امام دعوت او را اجابت می ‏کند و انگور را می‏ خورد و جان خود را در راه رضای خدا تقدیم می‏ کند. آن بزرگواران از جانب خدا مأمور هستند که به هلاکت خود راضی باشند گرچه این فداکاری، هلاکت نیست. آیه ‏ای که می‏ فرماید: خود را به هلاکت نیندازید در ابتدای آیه می‏ فرماید: و أنفِقوا فی سبیل الله و لا تُلقوا بِأیدیکم إلی التُّهلکه. این هلاکت نفس در صورتی است که مخالف انفاق در راه خدا باشد. این آیه دلالت می ‏کند بر این که هرچه از مال و جان که در راه خدا انفاق شود هلاکت به حساب نمی ‏آید و شخص انفاق کننده در راه خدا خود را به هلاکت نینداخته است، بلکه خود را زنده کرده است. این آیه مثل آیه امر به جهاد و مبارزه در راه خدا است که هرکس در راه خدا جهاد کند از زندگی آخرت استقبال کرده است و زندگی آخرت از زندگی دنیا بهتر است. در آن آیه می ‏فرماید: گمان نکنید کسانی که در راه خدا کشته شده ‏اند مُرده ‏اند بلکه زنده هستند و نزد پروردگارخود روزی می ‏خورند و خوشحالند از فضلی که خداوند به آنها عنایت کرده است. ائمه ع هرچه می ‏کنند مأموریتی از جانب خداوند است. آنجا که از کشته شدن و مسموم شدن استقبال می ‏کنند مجاهد در راه خدا هستند مثل امام حسین ع که به استقبال جنگ و شهادت رفت. هیچ کس نمی ‏گوید حسین ع جان خود و اصحابش را به کشتن داد بلکه همه می ‏دانند که او در راه خدا جنگید. همچنین امام حسن مجتبی ع و علی مرتضی ع و سایر ائمه اطهار ع از فرزندان حسین ع، همگی به امر خدا و در راه خدا از مرگ استقبال کردند. این مرگ چه با سمّ و چه با سیف، صورت گرفته باشد، آنها جان خود را در راه رضای خدا مصرف کردند زیرا خدای متعال وقتی به کفار و منافقین مهلت می‏ دهد تا هرچه می ‏توانند در کفر و نفاق پیشرفته و عمل کنند، می‏ داند که آن افراد نانجیب از این مهلت سوء استفاده کرده و اولیاء خدا را راه حرکت به کفر و آتش جهنم خواهند کُشت و چاره ‏ای جز این نیست. پس به امر خداوند متعال آن بزرگواران صبر و تسلیم در پیش گرفته تا زمانی که امور دین و تعلیم و تربیت کامل شود و مردم به آخرین دوران زندگی دنیای خود برسند. زندگی دنیا تمام شود و زندگی آخرت فرابرسد، آنگاه که زندگی آخرت دایر شد و خداوند متعال ائمه معصوم ع را برای زنده کردن دین و اتمام امر خود اقامه کرد این کافران فاجر را به زندگی آخرت برمی‏ گرداند و در محکمة عدل الهی توسط آن بزرگواران محاکمه می‏ شوند. آنچه در دنیا انجام داده ‏اند به خود آنها برمی‏ گردد. چنان که از علی ع در گفتگو با امیران ظالم بنی امیه و سایر طغیان‏گران نقل شده که فرمودند: بدانید فردا که آن فردا خواهد آمد از جایی که نمی ‏دانید خداوند والی خود را که غیر از این والی ‏های دنیا است خواهد فرستاد و آن والی عمّال ظلم و ستم را بر مبنای اعمال زشت آنها محاکمه خواهد کرد. این والی الهی که طبق فرمایش مولا ع فردا خواهد آمد و عمّال فاجر را به سبب اعمال زشت آنها مؤاخذه خواهد کرد کسی جز امام مهدی عج که واجب الاطاعه هست نخواهد بود. (تفسیر زیارت جامعه کبیره)