مشهور است وقتی که مالی از خمس و زکات تحویل رسول خدا می دادند بلافاصله آن مال را میان فقرا قسمت می کردند. اصحاب عرض می کردند برای فردا و پس فردای خودتان مبلغی ذخیره کنید. حضرت می فرمودند: دوست دارم که ثروت من و ذخیره های من در جیب خدای من باشد که هر وقت نداشتم دست به دعا بردارم و روزی ام را ازخدا بگیرم . انسان عاقل، ایمان به خدا می آورد، به خدا پناهنده می شود و تا ابد به خدا اطمینان پیدا می کند که هرگز او را نیازمند و محتاج به حال خودش واگذار نمی کند. بزرگترین سرمایه خود را ایمان به خدا و لطف به خدا و وعده های خدا می داند. پس چنین انسانی غنی مطلق است زیرا بنده تسلیم خداست و خدا، خدای اوست. اما جاهل که یک چنین ایمان و ارتباطی ندارد. موجودیت خود را در جمع مال و ثروت می داند. با اینکه تراکم مال و ثروت فقیر را فقیرتر می کند پیش از این که ثروت داشته باشد آزاد بود و مسؤلیتی نداشت و امروز که ثروتمند شده برابر هر رقمی از ارقام ثروت، مسؤلیتی پیدا می کند و در عین حال دچار وحشت می شود که ثروت او در معرض زوال و نابودی است. پس غنی کسی است که به خدا تکیه دارد و فقیر کسی است که از خدا جدا شده است. (کتاب غیب و شهود)