خداوند تذکر می دهد که نجات و یا هلاکت بستگی به صفات و دلائلی دارد که در خود انسان ها بوجود آمده باشد، کسی به تبعیت و یا اسارت دیگری داخل بهشت نمی شود. بسیاری از مردم دین و یا فضائل انسانی و یا صفات شیطانی را نظیر مال و ثروت می دانند و فکر می کنند که اگر خود آنها فاقد فضیلت بودند روز قیامت از کیسه فضیلت پدر و مادر و یا پیشوایان مذهب می توانند خرج کنند، و خود را با سرمایه دیگران به زندگی برسانند، کسانی که پدر ثروتمندی دارند از ثروت پدر بهره مند می شوند و یا اگر پدرشان فقیر است از فقر پدر رنج می برند. ولی نمی دانند که سرمایه دین و فضیلت مانند مال و ثروت نیست، روز قیامت انسانها بحساب پدر و مادر ویا پیشوایان خود شناخته نمیشوند و بدلیل حسب و نسب ارزش پیدا نمیکنند، نجات هرکسی مربوط به فضائل و صفات انسانی خود او می باشد، هرکس با دین و صفات خود نجات پیدا می کند، نه با دین دیگران ، لذا در بعضی ازآیات خداوند میفرماید: لا انساب بینهم یومئذ و لایتسائلون . یعنی روز قیامت حسب ونسب مطرح نیست، و انسانها بدلیل پدر و مادر و یا پیشوایان نفع و ضرری پیدا نمی کنند، میزان نجات و یا هلاکت هر انسانی به صفات خوب و یا بدی که در خود او بوجود آمده بستگی دارد. لذا در این آیه شریفه میفرماید اگر امت پیغمبری دین آن پیغمبر را رها کردند، ضرر بی دینی آنها متوجه پیغمبر آنها نمیشود و همینطور از برکات و فواید وجود پیغمبر بدلیل اینکه فقط وابسته به او هستند بهره ای نمیبرند. این آیه شریفه بیشتر در رد عقیده خرافی ملت مسیح و ملت یهود نازل شده است آنها عقیده دارندکه می توانند از برکات وجودی عیسی و موسی بهره مند شوند، هرچند که فاقد فضیلت  و انسانیت باشند و عقیده دارند که ببرکت شفاعت و وساطت پیغمبرشان می توانند داخل بهشت شوند، هرچند در راه کفر و ضلالت باشند، آنها سرمایه پدر را برای نجات و خوشبختی خود کافی می دانند، هر چند که خود از آن سرمایه بهره ای نبرده باشند. در این آیه شریفه به آنها می گوید: در صورتی می توانید از بهشت موعود استفاده کنید که از صفات و فضائل پیغمبرتان بهره مند باشید، و در صورتی از عذاب جهنم رهائی پیدا می کنید که از خط ریا و کفر و ضلالت برگردید، اگر عقیده و عمل شما شباهت به عقیده و عمل کفار داشته باشد، به سرنوشت آنها مبتلا می شوید . هرچند پیغمبر و امام شما شخصیت های آبرومند و بزرگواری باشند. پس این آیه ثابت می کندکه دین سرمایه شخصی است ، هیچکس نمی تواند دین خود را به دیگران تحویل دهد و یا از برکات دین دیگران بهره مند شود، همه کس بایستی خود را به فضائل و صفات انسانیت آرایش دهند، تا اهل نجات باشند. (تفسیر سوره نور)