نرخ گذاری کالاها بایستی بر مدار کار و مدیریتی باشد که روی آن انجام می گیرد. تهیه کالاها برای انسان دو نوع مخارج دارد و آن دو نوع عبارت است از مخارج تولید و مخارج توزیع. عده ‏ای از بندگان خدا به کارهای تولیدی اشتغال دارند مانند کشاورزان و دامداران و صنعتگران و تمامی کسانی که مواد اولیه مایحتاج مردم را تهیه می کنند و برای فروش به بازار می آورند. مخارج دیگر مخارج توزیع است که بدست کاسب ‏ها و تاجرها انجام می ‏گیرد، کسبه و تجار آنچه را که تولیدگران تهیه می کنند از آنها خریداری می کنند و به بازارها انتقال می‏دهند. با این حساب برای تمامی اموال و امتعه که تولید و توزیع می‏شود در دو جا نرخ ‏گذاری می‏گردد.‏ نرخ‏ گذاری براساس مخارج تولید و نرخ‏ گذاری براساس مخارج توزیع و در این میان ضایعاتی که در کالا پیدا می‏شود از قبیل تره‏ بار و میوه ‏ها و سایر خوراک و غذاها، این ضایعات هم در نرخ گذاری قابل محاسبه است.‏ پس تولیدگران برای نرخ‏ گذاری اجناسی که تولید می کنند بایستی تمامی مخارجی که برای تولید اجناس خود داشته‏ اند محاسبه کنند و آن مخارج را بر اجناس تولید شده به انواع مختلف تقسیم نمایند تا مثلاً برای کشاورز معلوم گردد که برای تولید ارزاقی مانند گندم و حبوباتِ دیگر چه مخارجی داشته و برای تولید میوه‏ جات و سبزیجات چه مخارجی، بعد از آنکه مخارج تولید را به حساب آوردند و معلوم شد که تنی چند مخارج برداشته، مدیریت صاحبِ سرمایه و مزد کارگران و مخارج دیگری که به آنها تحمیل می‏شود مانند خراج و مالیات، همه اینها را به میزان آنچه خرج کرده ‏اند به اضافه مدیریت و حقوق کارگران و کارمندان، اجناس تولید شده را نرخ ‏گذاری کنند و در اختیار کسبه و تجار قرار دهند، حرص و طمع در نرخ ‏گذاری که اجناس را بیشتر و زیادتر از مخارجی که تحمیل آنها کرده است نرخ ‏گذاری کنند یک نوع ظلم و خیانت به حساب می ‏آید و ظلم وخیانت و بی انصافی مایه عداوت بندگان خدا و یا سلب محبت آنها و هم چنین مایه‏ غضب خداوند متعال می گردد و بر اثر پیدایش این دو نوع عداوت و یا عدم رضایت، سرمایه‏ مال و مادیت از دست انسان خارج می گردد و در نتیجه زندگی او در حد صفر قرار می گیرد و بعلاوه، ظلمی و محرومیتی كه از او به بندگان خدا رسیده است در زندگی آخرت به خود او برمی گردد که اگر مستحق عذاب جهنم نباشد که همکاری با ظالم نداشته است در اثر بی انصافی و حرص و طمع در نرخ‏ گذاری، در زندگی آخرت غریب و تنها خواهد بود و با کسی انس و آشنایی نخواهد داشت. این محرومیت از انس و آشنایی با بندگان خدا، بجای خود عذاب بزرگی است که انسانها را مخصوصاً در زندگی آخرت به رنج و عذاب مبتلا می کند. (مقاله اقتصاد اسلامی)